یک سرمایه‌گذار استدلال می‌کند که چرا باید روی محصولات تابوهای اجتماعی مانند محصولات جنسی و داروها سرمایه‌گذاری کرد

کریستین تولِی (Christian Tooley)، سرمایه‌گذار تاثیرگذار و مشاور، هفته گذشته در همایش SXSW لندن سوال ساده‌ای را برای مخاطبان مطرح کرد: چه می‌شد اگر سرمایه‌گذاران ملاحظات اجتماعی را برای کسب سود کنار می‌گذاشتند؟

تولِی عمدتاً به بندهای «منع سرمایه‌گذاری» (vice clauses) اشاره داشت؛ محدودیت‌هایی که شرکای محدود (limited partners) برای صندوق‌های سرمایه‌گذاری خطرپذیر (venture firms) اعمال می‌کنند تا از سرمایه‌گذاری‌های خود محافظت کنند.

برخی از این بخش‌های ممنوعه اغلب شامل محصولاتی در زمینه جنسیت، مواد مخدری مانند روان‌گردان‌ها، قمار و تنباکو می‌شوند. این محدودیت‌ها معمولاً توسط سرمایه‌گذاران بزرگ نهادی اعمال می‌شود که نمی‌خواهند در محصولاتی سرمایه‌گذاری کنند که در بهترین حالت بحث‌برانگیز و در بدترین حالت بالقوه مضر هستند.

تولِی معتقد است سرمایه‌گذاران با دوری از این به‌اصطلاح «شرور»، به ویژه در مورد جنسیت و مواد مخدر، فرصت نوآوری را از دست می‌دهند. او به جمعیت حاضر گفت: «بازدهی می‌تواند مالی، فرهنگی و سیستمی باشد.» وی افزود: «صنعت جنسی حجم بالایی دارد، مصرف‌کننده محور است و نیاز به سرمایه اولیه کمتری دارد. مواد مخدر بازدهی (ROI) متوسط تا بلندمدت با سوددهی بالاتری دارند.»

او استدلال کرد که چنین بندهایی در واقع بیشتر به دلیل تسلیم شدن در برابر انگ اجتماعی (social stigma) پیرامون این موضوعات است، حتی اگر برخی استارتاپ‌ها علاوه بر سودآوری، بتوانند مزایای مثبت بهداشتی و اجتماعی به ارمغان بیاورند.

به گفته او، بازار فناوری جنسی (sex tech)، برای مثال، انتظار می‌رود تا سال ۲۰۳۲ به نزدیک ۲۰۰ میلیارد دلار برسد. در طول سال‌ها، این صنعت مقادیر کمی اما ثابتی سرمایه‌گذاری خطرپذیر دریافت کرده است، در بهترین حالت چند صد میلیون دلار. سرمایه‌گذاران و شرکت‌های متخصص، به ویژه «وایس ونچرز» (Vice Ventures)، تلاش کرده‌اند تا از شرکت‌های بیشتری حمایت کنند، اما هجوم قابل توجهی، به ویژه از سوی سرمایه‌گذاران جریان اصلی، برای پیروی از آن وجود نداشته است.

حتی «اونلی‌فنز» (OnlyFans)، با وجود کسب میلیاردها دلار درآمد، به دلیل ارتباط با محتوای پورنوگرافی، برای یافتن سرمایه‌گذار با مشکل مواجه شد. تولِی بعداً به تک‌کرانچ (TechCrunch) گفت: «صنایع کامل به این دلیل که شایستگی ندارند، بلکه به این دلیل که راحتی را به چالش می‌کشند، با کمبود سرمایه مواجه هستند.»

تولِی به عنوان یک سرمایه‌گذار، از محصولاتی مانند «پولاری لبز» (Polari Labs)، ابزاری که نوید بهبود رابطه جنسی مقعدی را می‌دهد، و «لینق» (Linq)، شرکتی که ادعا می‌کند راه امن‌تری برای ارسال تصاویر برهنه (nudes) ارائه می‌دهد، حمایت کرده است.

جای تعجب نیست که سرمایه‌گذاران بزرگ نهادی از چنین دسته‌هایی دوری می‌کنند، زیرا بسیاری از آن‌ها موقوفات و صندوق‌های بازنشستگی هستند که به دنبال اجتناب از عدم قطعیت قانونی و آسیب به اعتبار هستند. برخی از سرمایه‌گذارانی که از سرمایه‌گذاری در اونلی‌فنز صرف‌نظر کردند، نگران احتمال حضور افراد زیر سن قانونی در پلتفرم بودند.

در مورد مواد مخدر، حشیش (cannabis) مثال خوبی است، زیرا تنها در برخی ایالت‌ها قانونی است. عدم قطعیت‌های قانونی، نظارتی و مالی وجود دارد که می‌تواند با حمایت از محصولی که در بیشتر موارد جرم‌انگاری شده است، همراه باشد.

تولِی می‌گوید با رقابت کمتر از سوی صندوق‌های نهادی، سرمایه‌گذاری در حوزه‌های «منع‌شده» می‌تواند فرصت بسیار خوبی برای شرکای محدود کوچک‌تر، دفاتر خانوادگی (family offices) و صندوق‌های پیشرو باشد. او افزود: «اگر فقط روی بحث‌برانگیز بودن ادراکی تمرکز کنید، نوآوری و اغلب بازدهی را نیز از دست می‌دهید.»

تولِی گفت مهم است که به انگ اجتماعی پیرامون سرمایه‌گذاری در زمینه‌هایی که ممکن است مفید باشند اما در حال حاضر مورد اجتناب قرار می‌گیرند، پرداخته شود. تولِی، برای مثال، خاطرنشان کرد که صحبت علنی درباره مسائلی مانند قاعدگی زمانی بحث‌برانگیز تلقی می‌شد.

امروزه، شرکت‌هایی مانند «فلو» (Flo)، «فمبل» (femble) و «وومن‌لاگ» (WomanLog) که برنامه‌های ردیابی قاعدگی ارائه می‌دهند، سرمایه‌گذاری خطرپذیر جذب کرده و حتی به ارزش میلیاردها دلار (یونیکورن) رسیده‌اند.

تولِی دنیایی را تصور می‌کند که در آن سرمایه‌گذاران بیشتری از شرکت‌های تابو حمایت کرده و منجر به ابزارهای بهتر سلامت جنسی، درمان‌های روان‌گردان با ظرافت‌های فرهنگی بیشتر، و بیوهاکینگ (biohacking) مرتبط با بدن‌های کوییر و ترنس شوند. او گفت: «ما فقط به سرمایه‌گذارانی نیاز نداریم که با ریسک راحت باشند. ما به کسانی نیاز داریم که عمیقاً با وضعیت موجود راحت نیستند.»